تفاوت اکسس پوینت وایرلس (Wireless Access Point) با روتر

هنگام مقایسه یک اکسس پوینت وایرلس با یک روتر، چند تفاوت عمده به چشم می خورد. با این که هر دو دستگاه از اتصال شبکه بی سیم پشتیبانی می کنند و می توانند کارایی مشابهی داشته باشند ولی این دو دستگاه بیشتر شبیه پسرعمو هستند تا دوقلو!

برای یک معماری جدید Wi-Fi، انتخاب بین یک AP بی سیم و روتر به عوامل کلیدی همچون اندازه فیزیکی شبکه، نیازهای سازمان و تعداد کل کاربران Wi-Fi بستگی دارد. به طور کلی، چند Access Point (AP)، بهتر می‌توانند نیازهای سازمان و شرکت های بزرگ را برآورده کنند.

از سوی دیگر، روترهای بی سیم اغلب برای مشاغل کوچک و منازل مسکونی مناسب ترند، زیرا عملکرد دو دستگاه بی سیم (یک AP مستقل و یک روتر سیمی اترنت) را در یک دستگاه فیزیکی واحد مجتمع می کنند. شایان ذکر است که می توانیم یک روتر بی سیم را یک AP در نظر بگیریم، اما یک AP هرگز نمی تواند یک روتر باشد.

در ادامه در مورد تفاوت‌های بین اکسس پوینت وایرلس و روتر و نحوه انتخاب بین این دو، بسته به نیاز شبکه فردی شما برای پوشش بی‌سیم، توضیحات بیشتری ارائه خواهیم داد.

اکسس پوینت وایرلس چیست؟

یک AP بی‌سیم مستقل، یک وسیله فیزیکی است که قابلیت Wi-Fi را به شبکه‌های سیمی موجود با پل زدن ترافیک از گروهی از ایستگاه‌های کاری بی‌سیم به یک شبکه LAN سیمی مجاور اضافه می‌کند.

از نظر مفهومی، یک AP مانند یک هاب اترنت است، اما به جای اینکه فریم های LAN را فقط به سایر ایستگاه های 802.3 رله کند، یک AP فریم های 802.11 را به تمام ایستگاه های 802.11 یا 802.3 دیگر در همان زیر شبکه رله می کند.

اکثریت قریب به اتفاق شرکت ها و سازمان ها به بیش از یک AP نیاز دارند. چندین AP که در یک شبکه پخش شده اند، Wi-Fi را قادر می سازند تا با نیازهای یک فضای فیزیکی بزرگ به همراه تعداد قابل توجهی از دستگاه های متصل به کاربر نهایی مطابقت داشته باشد، زیرا هر AP اضافی مکان دیگری را ارائه می دهد که کاربران می توانند به آن متصل شوند بنابراین پوشش شبکه را گسترش می دهد.

در دسترس بودن APهایی که به صورت استراتژیک در سرتاسر یک دفتر قرار دارند، می‌توانند با سرویس‌دهی نقاط کور یا مناطقی با سیگنال‌های Wi-Fi ضعیف، به تقویت شبکه‌های بی‌سیم کمک کنند.

در چنین محیطی، AP ها با یک روتر اترنت جداگانه کار می کنند. در این حالت روتر بی سیم نیست که به عنوان دروازه عمل می کند. روتر داده ها را بین دو یا چند شبکه کامپیوتری مانند LAN و اینترنت به عقب و جلو می فرستد، در حالی که AP ها دستگاه های کاربر نهایی را به LAN متصل می کنند.

در شبکه های بی سیم، نقاط دسترسی و روترها نقش های متمایز اما مرتبطی را ایفا می کنند.

روتر بی سیم چیست؟

روتر بی سیم یک دستگاه دو در یک است. این ویژگی، عملکرد یک AP بی سیم (اتصال گروهی از ایستگاه های بی سیم به یک شبکه سیمی مجاور) را با قابلیت های یک روتر اترنت که بسته های IP را بین زیرشبکه بی سیم و هر زیرشبکه دیگر ارسال می کند، ترکیب می کند.

به عبارت دیگر، هم می تواند مشتری های کاربر نهایی را به شبکه LAN متصل کند و هم به عنوان دروازه بین LAN و اینترنت عمل کند.

روترهای بی سیم دارای عملکرد پایه ای فایروال بوده و از ترجمه آدرس شبکه برای اشتراک گذاری یک آدرس IP در چندین ایستگاه بی سیم استفاده می کنند.

اکثر روترهای بی سیم دارای یک سوئیچ اترنت چهار پورت هستند، بنابراین می توانید چند کامپیوتر شخصی سیمی را از طریق کابل اترنت به شبکه محلی خود متصل کرده و به آنها اجازه دهید دسترسی به اینترنت را نیز به اشتراک بگذارند.

اکثر روترهای بی سیم عملکرد یک AP بی سیم، یک روتر اترنت، یک فایروال اولیه و یک سوئیچ اترنت کوچک را ترکیب می کنند.

با وجودی که می توان یک روتر بی سیم را یک AP بی سیم در نظر گرفت (به این معنا که دارای قابلیت های AP است) یک AP بی سیم نمی تواند یک روتر بی سیم باشد. به همین دلیل است که یک محیط با چندین AP مستقل به یک روتر جداگانه نیز نیاز دارد تا به عنوان دروازه بین LAN و اینترنت عمل کند.

تفاوت های کلیدی بین اکسس پوینت وایرلس و روترهای بی سیم

روترها می توانند قابلیت اتصال سیمی یا بی سیم را برای چندین دستگاه کاربر نهایی ارائه دهند، در حالی که یک AP عمدتاً قابلیت اتصال دستگاه های بی سیم مانند تلفن، لپ تاپ و تبلت را دارد.

اساساً یک اکسس پوینت قابلیت بی سیم را برای یک شبکه سیمی به ارمغان می آورد. یک روتر ویژگی های یک اکسس پوینت را ( اتصال شبکه LAN و اینترنت) با قابلیت های یک روتر پهن باند ترکیب می کند.

به طور معمول، روترهای بی‌سیم برای منازل مسکونی و سازمان‌های کوچک بکار گرفته می شوند، جایی که یک دستگاه واحد که عملکرد اکسس پوینت و مسیریابی را ترکیب می‌کند، می‌تواند به راحتی تقاضای نسبتاً متوسط کاربر را برآورده کند. اما برای شبکه های محلی بی سیم (WLAN) که رشد قابل توجهی را پیش بینی می کنند، مناسب نیست.

اکسس پوینت های بی‌سیم در مشاغل و مکان‌های بزرگ‌تر که به تعداد زیادی AP برای ارائه خدمات نیاز دارند مورد استفاده قرار می‌گیرند، به عنوان مثال، برای پوشش یک منطقه فیزیکی گسترده یا پشتیبانی از هزاران کاربر.

با افزایش تقاضا، مدیران شبکه می‌توانند اکسس پوینت های بیشتری را اضافه کرده و در نتیجه طرح‌های مقیاس‌پذیرتری نسبت به روترهای بی‌سیم ایجاد می‌کنند.

در WLANهای بزرگتر، معمولاً منطقی است که چندین AP در یک روتر مجزا تغذیه شوند. سپس می‌توان ایستگاه‌های بی‌سیم را به‌عنوان یک زیرشبکه بزرگ در نظر گرفت که برای زمانی که کاربر از یک AP به AP دیگر رومینگ می‌کند، مفید است.

یکی دیگر از مزایای این مدل اینست که کنترل‌های دسترسی بی‌سیم را می‌توان به جای پخش شدن در چندین روتر مستقل در یک روتر متمرکز کرد تا امکان مدیریت شبکه کارآمدتر و مؤثرتر را ممکن ‌سازد.